Her gün sürekli değişen şartlarla başımız dönüyor. Değişen ekonomik yapılanmalar, ülkelerin siyasi işbirlikleri sonucu ortaya çıkan yeni kimlikler, istihdam üzerine sürekli değişen açıklamalar, kimin kimden daha iyi olduğunun kimlerin neler yapabileceğinin sürekli önünde koşturduğu iç çekişmelerimiz…..ve bütün bunların arasında biz yaşamaya devam ediyoruz.

Bizi ayakta tutan tek varlığımız belki de hayallerimiz…ulaşmak istediğimiz biz, bulunmayı istediğimiz her yer, birlikte olunacak her kişi….hayallerimizde yaşattığımız diğer hayatlarımız.. 

Şartlar ne kadar değişirse değişsin önemli olan ilk adımı atabilmek, o cesareti gösterebilmektir. Yaşantımızdaki ufacık bir değişikliğin zihnimizde yarattığı etki düşünüldüğünde çoğu zaman hayalleri resmederken bile erteleyebiliriz. Çünkü değişmek zordur. Tanıdığımız alışık olduğumuz şeyler o zaman çok çekici geliverir. Bir makalede okurken dikkatimi çeken bir saptamayı paylaşmak istiyorum. Aile terapisti olan bir kişi" eğer sorunlarımızı alıp koca bir yığının içe atsak ve bu sorun yığınının içinden istediklerimizi alabileceğimiz söylense fırlatıp attığımız sorunlarımızı geri alırdık" şeklinde belirtiyor. Nedenini sorguladığımızda altında yine değişmekten ne kadar korktuğumuz yatıyor. Bildiğimiz, alışık olduğumuz sorunlarla yaşamayı kabulleniveriyoruz.

Zaman içinde erteleme bir yaşam biçimi haline gelir.

Erteleme alışkanlığınızdan kurtulmak ve hayalinizi gerçekleştirmek için ilk yapılacak büyük resim içindeki küçük fırça darbeleridir. 

Bunu son zamanlarda yaşantımda çok anlamlı bir noktaya taşıdığım bisiklet ile açıklamak istiyorum. 

Bisiklete düz yolda binenler bir süre sonra tırmanış yapmak ister çünkü zorlanarak hem performansları artmış hem de zoru başarmanın verdiği mutluluğu tatmış olacaklardır. Büyük bir tepeye bakıldığında ilk hissedilen imkansız bir zirve tırmanış macerası olsa da en zorun ilk pedalı çevirene kadar zihinde verilen mücadele olduğunu söyleyebiliriz. İlk pedaldan sonra tırmanışçılara uzağa değil sadece ön tekere bakmaları öğütlenir. İstikrarlı ve küçük adımlarla tamamlanan büyük yollar için…. varılmak istenen ve gözümüzün en son gördüğü noktaya odaklanarak erkenden yorulmak yerine attığımız adım kadarki mesafeye odaklanıp bir sonrakini düşünmek için zirve iniverir aslında ön tekerleğe.

Temelinde büyük düşünmeden önce küçük düşünmeyi sağlayarak ilk adımı atmayı sağlayabilmek yatar.  En küçük emeklemenin vereceği özgüveni sonraki adımlara taşımaktır amaç.

Düşüncelerde daha önceden varılmış bir zirve, o zirvede bulunmanın mutluluğu ilk pedal için aktivasyon enerjisi gibidir. Zaman geçtikçe tükenen enerji ile zirvenin beyindeki resmi giderek silinmeye başlar. İşte o zaman hayata karşı verdiğiniz diğer tüm mücadeleleriniz geliverir aklınıza ve vazgeçmemek isteği. Telkinlerle bitirirsiniz sonunda parkuru ve mutluluk yorgunluk yerine hissettiğiniz tek duygunuz olur.

Hayallerimize ulaşma yolculuğunda siz her şeyi doğru yapabilirsiniz ama bazı durumlar kontrolünüz dışında gelişir. Burada önemli olan kontrol edebileceğiniz kısımlara odaklanmak ve gözünüzü büyük ödülden ayırmadan daha başarmadan başarının keyfini sürmektir.

Leo Burnett "Yıldızlara uzanın. Her zaman bir yıldız tutamazsınız belki ama eliniz de kirlenmez" dediğinde büyük düşünmenin ve bazen imkansız da olsa bunu denemek için yapılacak her girişimin cazibesine dikkatimizi çekiyor.

Tırmanışa başlamadan daha fikrin olumsuzluğuna dikkat çekenlerden ziyade başarabilenlerin dikkate alındığı yaklaşımlar başarma arzusunun sürdürülebilirliğinde çok önemlidir.

Hayallerinizi gerçekleştirmeye başlarken bu işi başarmış kişilere ve onların hikayelerine odaklanın. Başlamadan pes etmiş ya da sürekli olumsuz düşüncelere sahip kişilerin size bir yararı olmayacaktır. Hayallerinizi güvendiğiniz ve size destek olacağını düşündüğünüz kişilerle konuşun.

Bir tırmanış, bir zirve, bin mutluluk…Hayallerinizi ertelemeyin… Zirvede bile beklese ulaşabilmek için ilk adım zeminde tam sizin ayağınızın dibinde olacaktır…